Sinds hun entree in 1994 bewijzen de Hamburgers dat rock in het Duits zowel grappig en cool kan zijn – zoals Pavement op een nerdy manier grappig en cool kon zijn – als breekbaar en innemend. De humor maakt de laatste jaren steeds vaker plaats voor verdieping en introspectie. Zanger/tekstdichter Dirk von Lowtzow wordt ook een jaartje ouder. Schall Und Wahn, het negende studioalbum, ligt tekstueel, muzikaal en productioneel (het mag tegenwoordig wat kosten) in het verlengde van Pure Vernunft Darf Niemals Siegen (2005) en Kapitulation (2007): volwassen rockalbums waarop de experimenten met elektronica terzijde zijn geschoven voor dynamische rockers, ingetogen ballades, violen, koper, cello en op z’n tijd een Mogwai-achtige gitaareruptie. Zowel de opener als afsluiter klokt dik acht minuten – om de ambities maar even te onderstrepen. Natuurlijk wordt er ook nog ouderwets geïndierockt: Bitte Oszillieren Sie en Stürmt Das Schloss brengen de punky begindagen van de Toco’s in herinnering. Zodra ze gas terugnemen en de eeuwige twijfel van de denkende mens bezingen, zijn ze op hun best. De verlatingsangst uit de titelsong, dát is Tocotronic anno 2010. Nog steeds de beste band van Duitsland.