Scratch It, het nieuwe album van Meghan Remy alias U.S. Girls, heeft een interessante ontstaansgeschiedenis. Remy vroeg haar vriend Dillon Watson om speciaal voor een festivalgig in Arkansas een band in Nashville samen te stellen. De samenwerking beviel zo goed dat ze met de band mee terugreisde naar Tennessee en daar in anderhalve week met een minimum aan productie en overdubs een plaat opnam.

De countryvibe is niet van de lucht (zelfs de van Elvis Presley en Bob Dylan bekende mondharmonicalegende Charlie McCoy maakt zijn opwachting), waardoor de opzwepende funk en r&b van Remy’s recente albums naar de achtergrond verdwijnt. Remy’s transitie van avant-garde naar mainstream popmuziek is eerder in dit periodiek breed uitgemeten en wordt hier verder doorgetrokken.

Het valt in de Canadese te prijzen dat ze nieuwe (?) invalshoeken blijft verkennen en in songs als het twaalf minuten durende kaleidoscopische epos Bookends kent Scratch It zeker de nodige opmerkelijke momenten. Tegelijkertijd komen met deze move ook de beperkingen van haar zangstem aan het licht: af en toe zit Remy er vocaal gesproken tenenkrommend naast. Een mislukking is Scratch It zeker niet, daarvoor is Remy een te goede songwriter – onder meer Like James Said en No Fruit maken dat genoegzaam duidelijk. Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat de zangeres uit Toronto een doodlopende weg is ingeslagen. Mogen we volgende keer weer iets meer van de artistieke beeldenstormer van weleer horen?