Zelden liepen vorm en inhoud zo ver uiteen als op Cannibal, opener van het eerste soloalbum van Marcus Mumford. Wat je hoort: een akoestische gitaar, bescheiden tokkelend, licht pulserend. Een melodie is nauwelijks te ontwaren. De wereldberoemde zanger zingt op zijn kenmerkende mild-melancholische wijze wat voor zich uit. Hij klinkt alsof hij, weemoedig maar voldaan, terugdenkt aan een leuke dag op het strand, een paar zomers geleden alweer, en straks op zal staan van de bank om zichzelf een lekkere gin-tonic in te schenken met extra ijsblokjes. Maar dan de tekst.

Openingsregels: ‘I can still taste you and I hate it / That wasn’t a choice in the mind of a child and you knew it.’ Veel explicieter ga je het niet krijgen. Het misbruik ligt dertig jaar achter ons en al die tijd heeft Mumford het weggestopt. Nu hij de confrontatie aangaat, blijkt het akelig vers en (dus) ongeordend. Mumford stuitert van erkennen naar ontkennen. Van manieren om het achter zich te laten – misschien kan vergiffenis uitkomst bieden? – naar het besef dat ‘t hem nog steeds opvreet en dat hij er misschien wel nooit overheen komt. Kort voor het einde explodeert het nummer. Luidkeels poogt Mumford boven het vollere gitaargeluid en de drukke drums uit te komen, maar vergeefs: hij verzuipt in het plotselinge geweld. Het tweede nummer, waarin Mumford verhaalt hoe hij zijn moeder, kort geleden nog maar, over het misbruik vertelde, grijpt je op dezelfde manier naar de strot. Op de rest van de plaat vinden we een enkel breekbaar liedje en vooral veel ongeïnspireerde radiopop. Daar kun je je boos over maken, maar in het licht der dingen doet het er nauwelijks toe. (self-titled) is, voor zowel maker als toehoorder, een album van groot belang.