Anouk komt bij ieder album met een andere mindset en als het even kan ook een ander genre. Queen For A Day was een echte soulplaat, Wen d’r Maar Aan een Nederlandstalig album, Trails Of Fails een ingetogen singer-songwriter plaat en Deena & Jim orkestrale filmmuziek. Op Set This Thing On Fire zet Anouk de klok weer eens op rock, het genre waarmee ze ooit haar eerste roem vergaarde. En dat voelt als thuiskomen.
We horen de oudgedienden Hans Eijkenaar op drums, Michel van Schie op bas en Leendert Haaksma op gitaar. Plus DeWolffs Pablo van de Poel op gitaar. Voor het songmateriaal tekende Anouk samen met producer Thomas Azier, hier en daar ondersteund door Martin Gjerstad. In openingsnummer That’s My Heart You Hold neemt ze het meteen op tegen een muur van vervormde gitaren, vooruit én achteruit afgespeeld. Daarna gaat ze nog een stap verder, want haar nieuwe album kan gerust Anouk on speed genoemd worden. Het tempo ligt hoog en met een fuzz op de gitaren én soms ook op de stem gaan alle VU-meters in het rood.
In de teksten benadrukt ze dat ze een independent woman is, die zelf haar keuzes maakt. Een boodschap die het meest kernachtig wordt samengevat in Outrage In 3, 2,1, een prima rocknummer in de stijl van Joan Jett & The Blackhearts. Net als in haar hits Nobody’s Wife, R U Kiddin’ Me en Good God weet Anouk haar drift aanstekelijk te verpakken. Set This Thing On Fire, Where The Mind Goes, I See You, How To Clear A Room en vooral Can’t Fix Repeaters zijn pakkende songs, die gemakkelijk blijven hangen en zich goed laten vertalen naar de festivals en grote podia waar ze de komende maanden te zien zal zijn.
Daar waar de onderliggende song wat minder is, zoals bij Losing My Mind en That’s My Heart You Hold, wordt het allemaal wat schreeuwerig en ligt overprikkeling op de loer. En heel sneaky horen we Anouk Mika’s Big Girls quoten in You Can’t Hurt Me. Maar de overall indruk is duidelijk positief. Na een dik half uur stoomwalsen sluit het album verrassend af met het vriendelijk klinkende Vicky Lynn, waarin we Anouk ‘Will you be home for Christmas?’ horen zingen. Vervreemdend op een plaat die verschijnt in het voorjaar, maar de rest van de tekst maakt duidelijk waarom. En is dat niet typisch Anouk?
