Want Kovacs verstaat de kunst van het songschrijven, van het zoeken naar perfectie, van het verzamelen van de juiste mensen om zich heen en, niet in het minst, van het gebruik van haar frivole, soepele stem. Rauw kan die zijn, maar ook erotiserend en altijd indringend. Tel daar de retespannende melodielijnen, lekkere ritmes en het feelgood-effect bij op en je kunt niet anders dan in veel sterren denken. Kovacs varieert van bloedstollende ballads (Song For Joel, dat eerder verscheen op het album Vergeten Liedjes van het Rode Kruis, en Shirley) tot swingende uptempo pop (50 Shades Of Black, He Talks That Shit). Wanneer je je ertoe laat uitdagen, hoor je vergelijkingen met Amy Winehouse en Adele, maar Kovacs is toch vooral gewoon Kovacs, een artieste met de potentie van een wereldster.