Het Amsterdamse trio My Baby baarde twee jaar geleden opzien met debuutalbum Loves Voodoo. De legendarische funkbassist Larry Graham nam het trio op sleeptouw en opende internationaal deuren. Seasick Steve volgde zijn voorbeeld en neemt ze binnenkort mee op tournee door Engeland. Henny Vrienten huurde het drietal in als begeleidingsband op zijn soloalbum En Toch… Alle reden dus om reikhalzend uit te kijken naar Shamanaid.

Dat lost alle beloften meer dan in. Het muzikale concept van My Baby berust op de spanning tussen de vederlichte vocalen van Cato van Dijck en het ronkende bluesy gitaarspel van Daniel de Vries, die een virtuoos is in alle stijlfiguren: akoestisch, elektrisch, fingerpicking en slide. Joost van Dijck zorgt met drums, percussie en sampler voor een solide maar toch eigentijds aanvoelende ondergrond. Daarin schuilt ook de kracht van de band: men bedient zich van een oud idioom, maar het klinkt alsof het vandaag is uitgevonden. De psychedelische bluesrock van het debuutalbum had al een eigen karakter, maar met een randje gospel hier en een vleugje wereldmuziek daar krijgt het hier nog meer een eigen klank. Shamanaid bedient zowel het hart, het hoofd als de onderbuik. Meet Me At The Wishing Well, Open The Doors Of Your Mind, Marching en Pangaja roepen beelden op van medicijnenmannen en geheimzinnige religieuze riten. Uprising, Seeing Red en Remedy klinken juist weer lekker direct en gruizig. Samen prediken ze echter één boodschap: hold on, My Baby is coming!