Bugg zocht Rubin uit vanwege zijn bemoeienis met die akoestische albums van Johnny Cash, inmiddels weet hij ook dat die bebaarde oude man in het verleden The Beastie Boys, Slayer, Masters Of Reality en Rage Against The Machine liet grooven en rocken. Alles valt hier op zijn plaats, want Bugg klonk nog niet eerder zo stevig als in What Doesn’t Kill You, zo groovy als in Slumbug Sunrise (Arctic Monkeys meets Joe Jackson anno 1979), maar ook niet zo gevoelig als in het akoestische Pine Trees en de prachtige afsluiter Storm Passes Away. ‘They keep telling me I’m older than I’m supposed to be’, zingt hij daarin vol zelfkennis. Nog een paar jaar Jake, dan zeurt niemand daar meer over en weet de wereld inmiddels ook zeker dat je met There’s A Beast And We All Feed It je eigen Subterranean Homesick Blues maakte en dat Me And You (Harry Nilsson meets Cat Stevens) niet uit de jaren zestig stamt, maar gewoon in 2013 geschreven is. Bugg sluit bovendien de ogen niet voor leeftijdgenoten op straat die niet zo begiftigd zijn als hij. In Messed Up Kids bezingt hij zonder te oordelen wat die kids allemaal moeten doen om rond te komen. Benieuwd waar Jake Bugg mee komt als ie twintig is. WILLEM JONGENEELEN