‘I hate your postpunk pretentions, your fake English accent, maybe I’m jealous I don’t get attention.’ Dat is nog eens een prikkelende manier om je tweede album mee te openen. En waarschijnlijk een grapje, want Big Thing van het Rotterdamse Elephant deed het vorig jaar juist verrassend goed voor een band die vooral vriendelijk klinkende westcoastpop met rootsy gitaarwerk en fraaie samenzang maakt.

Het bijtende cynisme uit Post-Punk keert ook niet meer terug op Shooting For The Moon, dat wederom met Pablo van de Poel (DeWolff) als producer werd opgenomen. De plaat ligt grotendeels in het verlengde van het debuut en bevat andermaal veel melancholieke gitaarpopliedjes in midtempo met een folky randje die vaak iets ontwapenend hebben. Soms opgeruimd en bondig (Dog In The Park, Bullets), dan weer licht psychedelisch (The Magnet), en in April en The Morning (een duet met de Belgische singer-songwriter Meskerem Mees) trekt gitarist Michael Broekhuizen Nels Cline-waardige solo’s uit de kast.

Muzikaal heeft Elephant het weer prima voor elkaar en Van de Poels vintage klinkende productie streelt de oren. Met het vrolijk rinkelende Bullets en Wilco-achtige April heeft Elephant een paar potentiële zomerse radiohits te pakken – zelfs 3FM schijnt achter ze te staan, als dat nog wat betekent. Het ingetogen karakter van Elephants muziek is soms tricky, maar echt kabbelen gaat Shooting For The Moon nooit, omdat de liedjes compact en sterk genoeg zijn. Dat gezegd hebbende: dat stukje peper van 2 minuut 22 waar de plaat mee begint, smaakt stiekem wel naar meer. Maar voor nu heeft Elephant gewoon een prima tweede album gemaakt, dat op alle punten nog iets hoger scoort dan hun debuut.