Voor haar vijfde album nam Marling twee jaar de tijd (waarvan zij een deel in haar eentje in Los Angeles doorbracht) en prompt komt ze met een albumtitel die voor het eerst niet uit zes lettergrepen bestaat. Toch lijkt Marling, in schaatstermen gesproken, haar steady state te hebben bereikt. Niet zo verwonderlijk na het meesterlijke Once I Was An Eagle, dat mij deed vermoeden (en opschrijven) dat Marling artistiek volledig volgroeid was. Net als voorheen verkent Marling in haar songs voornamelijk de donkere kanten, maar ook de onontkoombaarheid van de liefde. In tekstflarden als ‘Is it still okay that I don’t know how to be alone? / Would it be okay if I just came home tonight?’ (False Hope) klinkt haar soul searching-periode in LA door. Dit nummer zit aan de rauwe kant van Marlings muzikale spectrum – PJ Harvey is niet ver weg. Lieflijke melodieën zijn er eveneens in overvloed (I Feel Your Love, Walk Alone), maar traditionele couplet/refrein-patronen zijn een zeldzaamheid: Marling blijft ver van de platgetreden paden. Het titelnummer (waarvan al enige tijd een indrukwekkende video op het web circuleert) is zelfs een van de meest buitenissige stukjes muziek die de frêle blondine ooit op plaat zette. Lang leve Laura.