Het komt uit Dublin en het maakt postpunk. Geen grap, maar wel zo’n beetje een zekerheid het afgelopen jaar als het een gitaarband uit de Ierse hoofdstad betreft. Het vijftal Silverbacks stond al een tijdje op het veelbelovend-lijstje door sterke singles als Dunkirk, Just In The Band en Pink Tide, die allemaal op dit debuutalbum te vinden zijn.

Frontman Daniel O’Kelly is net zo’n coole praatzanger als Fontaines D.C.’s Grian Chatten, maar zijn vaak cynische karakterstudies zijn meer van de straat: ‘That wasn’t Jesus, that was just some fucker in a dressing gown’, sneert hij in Drink It Down. Muzikaal serveert Silverbacks stuwende en directe postpunk, waarin stiekem veel zijweggetjes worden genomen, maar die toch verbazend pakkend en puntig blijft – knap werk bijvoorbeeld hoe Dunkirk met mooi vervlochten gitaarpartijen de laatste dertig seconden op zijn pootjes terechtkomt. Dat heeft wel wat van Television, en ook gitaaracrobaten als Sonic Youth en Pavement hoor je in het geluidsbeeld terug. Maar slackeren doet het nergens, Silverbacks houdt van strakke ritmes en is ook niet vies van een rockend refrein op z’n tijd. Met bassiste Emma Hanlon heeft de band ook nog een eigen Kim Deal in huis. In Klub Silberrücken en Up The Nurses vormt haar dromerige zang een mooi contrast met die van O’Kelly. Al met al lost Fad de verwachtingen met gemak in en heeft Dublin er weer een postpunkboegbeeld bij. Wie geen zin heeft in de huidige introspectie van Fontaines D.C. moet dit jaar bij Silverbacks zijn.