album
POPPUNK

SIMPLE PLAN

Simple Plan

ATLANTIC/WARNER

Hoera, Simple Plan is volwassen geworden! De brutale vlegels die de muziekwereld eerder op zijn grondvesten deden schudden met hoogstandjes als Shut Up en Welcome To My Life willen hun carrière naar een hoger plan tillen. Dat kan heden ten dage natuurlijk niet alleen muzikaal, daar hoort ook een . . .

Deze titelloze plaat is dan ook niet zomaar het derde Simple Plan-album, stel je voor, dit is een – komt ie – ‘statement van artistieke ambitie en groei.’ Dat volwassen worden vertaalt zich naar nummers met poëtische titels als Love Is A Lie, Time To Say Goodbye en Take My Hand. Het geheel is geproduceerd door Max Martin – die met sterren als de Backstreet Boys en Britney Spears werkte – en hiphopman Nate ‘Danja’ Hills. Tot zover de theorie. Tjonge, wat een ongelooflijke saaie, vlakke, nietszeggende plaat is dit zeg. De teksten zijn van het niveau ‘ik hou van jou, ik blijf je trouw,’ de nummers vliegen nergens uit de bocht en de scherpe randjes zijn er zorgvuldig vanaf geschraapt. Dit is muziek die zelfs veertienjarige fans van Tokio Hotel als ‘saai’ zullen bestempelen. Toen de Canadezen drie jaar geleden ‘shut up, shut up, I don’t wanna hear you’ de microfoon inbrulden, was het nog vertederend. Nu is het vooral nietszeggend.

Deel dit artikel

Meest gelezen artikelen

New Order klinkt als een (kantoor)klok in Ziggo Dome
concert
new order

New Order klinkt als een (kantoor)klok in Ziggo Dome

Twee ballerina's, zij aan zij. Rodeorijders die perfect, midden in het frame, op hun ros blijven deinen. Luchtbeelden van moderne ...
Sufjan Stevens kampt met zeldzaam Guillain-Barré syndroom
nieuws
sufjan stevens

Sufjan Stevens kampt met zeldzaam Guillain-Barré syndroom

Sufjan Stevens ondergaat een intensieve behandeling voor het Guillain-Barré-syndroom, een spierziekte die mensen volledig kan verlammen ...
Laugh Track
album
The National

Laugh Track

The National dreigde in het museum te verdwijnen. Kijk eens naar de hoes van First Two Pages Of Frankenstein, het ...

Recensie: SIMPLE PLAN - Simple Plan (album) | OOR