De band daalt af in de sewers, waadt door spit en slime, en moet aan het eind van de rit concluderen dat we hopeloos verloren zijn. Die rit zou je trouwens gerust een geestverruimende trip kunnen noemen, met om elke hoek een nieuwe verrassing. Zo wordt het sombere Velvet Gloves & Spit, wonderschoon in al zijn eenvoud, gevolgd door het funky Grifting, waarin Timber Timbre bijna zo cool klinkt als Bowie ten tijde van Young Americans. In Moment, met de synths op standje spacy spookhuis, leggen de Canadezen hun neiging tot ontwrichten aan de dag: halverwege verschiet het compleet van kleur voor een superweirde finale waarin een opgefokte gitaarsolo de hoofdrol opeist. De altijd beheerste stem van Taylor Kirk, ergens tussen Tindersticks en Future Islands, houdt de boel in evenwicht als de schoorsteenmantel waaromheen de huiskamer is ingericht. Zie Sincerely, Future Pollution als muziek om op te mediteren als de apocalyps je in het gezicht staart. Fijne dag verder.