De afgelopen jaren was de Chileens-Amerikaanse producer echter vooral bezig met ontwijkend gedrag. Zo stopte hij veel energie in zijn platenlabel Other People (dat in amper drie jaar tijd al bijna vijftig singles uitbracht), toerde met gitarist Dave Harrington en een gigantische spiegel als Darkside de wereld rond en maakte daarnaast een aantal soundtracks. Zo gaf hij vorig jaar het album Pomegranates gratis weg, een serie muzikale schetsen bij de gelijknamige Russische filmklassieker. Ook produceerde hij de soundtrack voor Gouden Palm-winnaar Dheepan. Nu duiken er kort na elkaar twee nieuwe platen op: Nymphs en Sirens. De eerste is een compilatie van de gelijknamige en uitstekende clubsingle-trilogie, de tweede een volwaardig album en als zodanig de opvolger van Space Is Only Noise. Er lijkt op het eerste gehoor weinig te zijn veranderd. Stroperige ritmes, samples van flink gemanipuleerde keyboards en gitaren aangevuld met de matige zangstem van Jaar, in composities die ver weg blijven van afgeronde liedjes. Maar geef het even en zie: de magie van het grote talent komt vanzelf bovendrijven. Sleutelnummer op Sirens is het politiek getinte No, waarop Jaar terugkijkt op het historische referendum in zijn moederland Chili dat dictator Pinochet in 1988 ten val bracht. Ingrediënten: een slepend cumbiaritme uit een stoffige drumcomputer, droge Spaanstalige zang en een schuddend keyboardje. Je zit subiet in een geslaagd Bacardi-reclamespotje, maar wel een met een dubbele bodem. Ook Three Sides of Nazareth, een tien minuten durende toverbal van krautrock en pop, komt binnen. Als album gaat Sirens een stuk dieper dan Jaars debuut, terwijl de plaat tegelijkertijd net zo ongrijpbaar is. Een fijn weerzien.