Het begeleidend schrijven ronkt over de meest introspectieve plaat van de Zweden (of nou ja, ‘Papa’ Tobias Forge met een schrijversgilde waar je u tegen zegt) tot nu toe. En na het succes van de voorgaande albums, die vol stonden met knetterend glittersatanisme en mierzoete Abba-esque uitspattingen waarvan de ene helft van de metalgemeenschap smulde en de andere helft kiespijn kreeg, schakelt Ghost inderdaad een versnelling terug.
De teksten zijn persoonlijker, zoals in Lachryma (‘I’m done crying over someone like you’) en Guiding Lights (mét Bon Jovi-solo). Maar dat betekent niet dat het grote gebaar nu gemeden wordt. Single Satanized grenst met zijn huppelende bas en dubbelstemmig refrein zelfs aan een soort satanistische palingsound. Je ziet Papa V Perpetua (de jongste reïncarnatie van Forge) al bijna zingen met z’n armen gespreid en handen open: wiegend als een soort morbide Jan Keizer, pilsje en bitterbal binnen handbereik. Het heeft in ieder geval dezelfde oorwurmkwaliteit. Het merendeel van dit zesde album rijdt redelijk vertrouwd over het midden van de AOR-snelweg, waar REO Speedwagon en Foreigner links worden ingehaald. En eigenlijk kan je alleen maar lachen bij de afsluiter, de Scorpions-pastiche Excelsis. Dat mag met kiespijn, maar hoeft absoluut niet.
