Kun je iets dat je al honderd keer eerder hebt gehoord toch heel erg vet vinden? Calling All Captains is een jonge punkband uit Edmonton, Canada, die poppunk combineert met posthardcore. Niks nieuws dus, weinig origineel zelfs, maar debuutalbum Slowly Getting Better staat hier toch al weken op repeat.

Dat komt doordat ieder nummer even catchy als rauw is, zanger Luc Gauthier een heerlijke rasp op zijn stem heeft en zijn teksten bovendien zijn mond verlaten alsof ie de trein moet halen. Calling All Captains klinkt een beetje als het iets ruigere – en sympathiekere – broertje van The Story So Far. Of het achterneefje van Neck Deep. De thema’s op dit album zijn precies de thema’s die je verwacht van een poppunkband: drank- en drugsmisbruik, geestelijke gezondheid, eenzaamheid en, natuurlijk, verbinding vinden bij gelijkgestemden. Allemaal volgens het boekje. Als het tempo omlaag gaat, zoals in Loving Cup, wordt het te dertien-in-een-dozijn, maar als Calling All Captains voluit gaat, zoals in Tailspin, Wasted en prijsnummer Undone, is het genieten. Net als in Loyalty (u ziet, ze houden van korte duidelijke songtitels in Canada), waarin alles wat Slowly Getting Better zo verslavend maakt samenkomt: schreeuwvocalen, een megacatchy refrein en zelfs een gitaarsolo. Well done eh!