Deze bijna-reünie van de oorspronkelijke Smashing Pumpkins ontaardde eerder dit jaar in een soap, toen bleek dat Billy Corgan bassiste D’Arcy Wretzky er bij nader inzien toch liever buiten liet. Jammer voor het plaatje en de kaartverkoop van de tour, maar muzikaal had het waarschijnlijk weinig uitgemaakt.

Want ondanks dat gitarist James Iha er voor het eerst sinds 2000 weer bij is (drummer Jimmy Chamberlin deed de afgelopen tien jaar al vaker mee), klinkt dit tiende album vooral als een logisch – en met acht tracks even bondig – vervolg op voorganger Monuments To An Elegy uit 2014. Gitarist Jeff Schroeder, lid sinds 2007, mocht blijven en Rick Rubin zit net als bij Corgans soloplaat Ogilala achter de knoppen. Maar van al die namen en rugnummers hoor je weinig terug. Zelfs als er in Solara nog redelijk stevig wordt gerockt, gebeurt dat uiterst beheerst. Net als in 2014 voeren stemmige wave en proggy gitaarpop met warmbloedige melodieën en vaag spirituele teksten de hoofdmoot. Dat laatste begint met gebakkenluchtzinnen als ‘I’m nothing but a body in my mind’ enigszins te irriteren. Is dit wellicht toch het laatste deel van de in 2015 afgeblazen songcyclus Teargarden By Kaleidyscope? In Knights Of Malta worden strijkers en een gospelkoor ingezet, Travels en Alienation zijn prettig in het gehoor liggende melancholieke rocksongs. Marchin’ On en Seek And You Shall Destroy hebben nog een beetje gif, maar verder zit Corgan muzikaal stevig in de lotushouding. Het levert een aardig maar niet opzienbarend album op, waarop Corgan zijn oude bandmaten nog minder ruimte gunt dan vroeger.