OOR haakte op Eurosonic 2018 vroegtijdig aan bij de cancelcultuur: ‘Wie op vrijdagavond bij Pale Waves staat is af, laten we dat afspreken.’ De jonge Britse band werd weggezet als ‘plastic gothpop waar zelfs je buurmeisje van 9 nog niet bang of opgewonden van wordt’.

Volgens frontvrouw Heather Baron-Gracie, bekend om haar sappig verpakte donkere zielenroerselen, betekende de voorlaatste plaat een koerswijziging. Unwanted zou een omslag zijn naar poppunk, de indiepopwortels resoluut doorklievend. OOR voelde ‘m niet en vond de plaat opnieuw ‘ongevaarlijk en zo godsgruwelijk verfrissend en acceptabel’.

In de herkansing dan maar met Smitten: ‘We’re creating another universe for our fans to explore.’ Bij de vooruitgeschoven singles Glasgow (lekker Cure-gitaartje!) en Perfume is daarvan nochtans geen sprake. Opnieuw krijgen we visioenen van cheerleaders die dingen doen met pompoms en waarbij we, beschaamd, de neiging onderdrukken ook een pompom te pakken.

Over de rest van Smitten kunnen we kort zijn: het volhardt in dezelfde oorwurm-candy als hun vorige drie platen. De teksten blijven onverminderd briljant en gedurfd, met Not A Love Song als glorieus hoogtepunt. Ik voorzie voor Baron-Gracie, excellent tekstschrijver met feilloos gevoel voor catchy melodieën, dan ook gouden bergen. Zowel als hitmachine voor anderen als met haar eigen band in een zaal vol gillende tieners. Want dat buurmeisje van toen is inmiddels 15, net als haar klasgenootjes trouwens.