Met de eerste helft van de plaat, met onder andere de naar industrial neigende stamper Gold, bluesy rocker I’m So Sorry en de onweerstaanbare kauwgomballenpop van I Bet My Life, is weinig mis (er zullen ongetwijfeld weer bergen singles verkocht worden), maar Smoke + Mirrors begint tegen het eind genadeloos in te zakken. It Comes Back To You en Dream zijn overgevoelige draken (het spijt me) van nummers en Hopeless Opus en The Fall sluiten het album met veel te weinig pit af. Imagine Dragons is het meest vermakelijk wanneer ze larger than life klinken, met grootse refreinen in energieke popsongs. Maar zodra men het rustiger aan doet, verslapt de aandacht meteen. Misschien is het tijd voor de heren om toch wat genres weg te strepen.