Op haar 16de zette Stien den Hollander uit Hoorn een EP’tje online dat samen met die rouwplaat van Mount Eerie het intiemste, heftigste en ongemakkelijkste is wat ik dit decennium gehoord heb. Ze zingt, rapt en praat over haar psychische problemen, over stemmen in haar hoofd, over eenzaamheid, ongemak en gedachten aan zelfdoding, niet om meelij te wekken maar gewoon, omdat ze het kwijt moest.
Ze is inmiddels 19 en het gaat zo goed met haar dat het haast oneerlijk voelt om weer naar die EP te verwijzen. Snowsniper is op zichzelf namelijk een bijzondere plaat, vooral door S10’s in zware autotune gedrenkte zangstem, die net als bijvoorbeeld Lucky Fonz III en Meindert Talma op plaatsen komt waar anderen ver vandaan blijven. De smaakvolle beats voelen tegelijkertijd kil en warm – dat kan best, denk aan een sjaal in de winter of een ijskoud shot wodka – en tekstueel is het vaker hoopvol dan neerslachtig. Toch noem ik de EP, Antipsychotica heet ie, omdat je volgens mij meer uit Snowsniper kunt halen als je de voorgeschiedenis kent. ‘Niemand weet wat ik heb gezien / Niemand weet waar ik ben geweest,’ rapt S10 op Alleen. Dat krijgt binnen de volledige context toch net een andere lading.
