Op Born And Raised en Paradise Valley dook John Mayer diep in de klassieke singer-songwriterrock uit de jaren zeventig. De laatste jaren heeft hij zijn hoofd in de jaren tachtig. De uitstekende single New Light was al een vingerwijzing in die richting. De titel en de hoes van Sob Rock laten er geen misverstand over bestaan: op dit album grijpt Mayer nadrukkelijk terug naar het tijdperk van Miami Vice: mooie jongens met zoetgevooisde popliedjes die het goed doen op de autoradio.
Opener Last Train Home heeft zo’n karakteristieke synthesizer die meteen herinneringen oproept aan Africa van Toto. Jeugdsentiment voor veertigers is het hele idee van de plaat. Nadrukkelijk knipoogt hij naar vergeten helden als Rick Springfield, Billy Squier en Eddie Money. Bij I Guess I Just Feel Like en Carry Me Away werkt dat goed, simpelweg omdat het sterke songs zijn. Ook Why You No Love Me blijft in deze context goed overeind. Maar de alles dichtsmerende keyboardpartijen kunnen niet maskeren dat Wild Blue, Shouldn’t Matter But It Does en Shot In The Dark weinig vlees op de botten hebben, dat Till The Right One Comes doet denken aan Tom Petty’s I Won’t Back Down en dat je bij All I Want Is To Be With You de neiging hebt I Want It That Way van de Backstreet Boys te gaan meezingen. En dan is Sob Rock, zoals de titel al doet vermoeden, iets teveel slappe hap.
