Heb je ook wel eens dat je een boek leest en aan het eind van een bladzijde beseft dat er niks is binnengekomen, laat staan blijven hangen? Dat heb ik een beetje bij de bedroom-/dreampop van Amelia Murray alias Fazerdaze. Feitelijk is er niets mis met haar tweede album Soft Power, dat de Nieuw-Zeelandse zelf omschrijft als ‘a decade-long journey of self-discovery’.

Het album, dat ze ook nu weer goeddeels op eigen merites maakte, vinkt wederom keurig alle dreampophokjes aan, van verstilde zang, trage drumpartijen, introspectieve teksten tot en met warme melodieën. En net als op Morningside, haar albumdebuut uit 2017, heeft Murray de reverb- en delay-schuiven weer maximaal opengegooid. Niks nieuws dus, ware het niet dat er ditmaal enkele nummers met een bite opvallen. Zo ontworstelt Distorted Dreams zich aan de heersende kalmte door een pakkende, donkere gitaarriff. En Bigger, vooruitgestuurd als single, heeft zowel muzikaal als vocaal een relatief verrassende opbouw en omslag. Bij Cherry Pie lijkt het alsof de drummer zichzelf met een van zijn eigen stokken heeft wakker gemept, want het tempo van de track ligt ineens fors hoger dan het gemiddelde. Daarna glijden we overigens onderuitgezakt en ledig terug in il dolce far niente. Dat is op zich natuurlijk een prima staat van zijn, maar beklijven doet Soft Power allerminst.