Je zou het niet zeggen, maar dit is een re-release van een in 1980 verschenen album. Schaam u niet, nagenoeg iedereen heeft de plaat destijds gemist. Wellicht was Bernard Szajner (hij hield zich daarvoor vooral bezig met visuals voor de groepen Magma, Gong en Pink Floyd) destijds zijn tijd ver vooruit, anders was hij toch veel te extreem voor de gangbare popmedia toen.

Some Deaths Take Forever is vervaardigd als een statement tegen de doodstraf. Szajner maakte de reguliere elpee nadat hij een docu van Amnesty International zag. Hij verplaatste zich in de gedachten van twee ter dood veroordeelden. Hoe dat compromisloze experiment in zijn hoofd, met behulp van krakende analoge synths, pianolijnen, sequencers, elektrische gitaren, noise en pulserende ritmiek klinkt? Als ontspoorde krautrock, verknipte progrock, een verdwaald stukje gitaar dat uit Magot Brain van Funkadelic en een aantal flarden techno nog voor die stroming was uitgevonden. Carl Craig was destijds al wel fan. Jij kunt het album nu als dubbelaar herontdekken, want inclusief een extra claustrofobische noise-soundtrack. Angstaanjagend sterk. Je zou voor minder paranoia worden.