Op deze tweede soloplaat doet Jason Isbell zich zelfs bij vlagen voor als de Bruce Springsteen van de countrymuziek. ‘Sunday morning I’m too tired to go to church, but I thank God for the work’, zingt hij de working class bijvoorbeeld toe in het inspirerende titelnummer. Hoewel de onderwerpen een stuk lichter zijn dan op Southeastern blijkt Isbell hier opnieuw een van de vooraanstaande zingende storytellers van de VS. ‘She says: it’s none of my business, but it breaks my heart / Drops a dozen cheap roses in my shopping cart’, klinkt de eerste verfspat van het in detail geschilderde verhaalliedje Speed Trap Town. Het besef dat niet iedere emotie in woorden kan worden uitgedrukt, zit echter diepgeworteld in de muzikale omlijsting. Sierlijke violen (moeders) en razende gitaren (vaders) zoeken naar harmonie in het grootse soundscapeslot van Children Of Children, terwijl How To Forget en The Life You Chose melancholisch zijn aangekleed om de tekst te complementeren. Aan prachtige nummers met dito zang geen gebrek, maar Isbell houdt zijn rockroots wel erg diep onder de grond. De zanger dobbert tegenwoordig in rustig vaarwater, toont geen boosheid en haalt juist daarom niet het niveau van Goddamn Lonely Love, Decoration Day of Elephant, de hartverscheurende hoogtepunten van zijn carrière tot nu toe. Something More Than Free is niet zijn beste album, maar vooralsnog wel een van de beste Americanaplaten van 2015.