Een lievere plaat dan deze, ik zie het dit jaar niet gebeuren. Al jaren is James Yorkston schrijver van vriendelijke folkliedjes van de beste soort. Niet als een soort nieuwe lulligheid, maar als literair uitgangspunt, uitnodigend en warm. Met Zweedse twist, zoals de laatste jaren gebruikelijk is: Nina Persson (The Cardigans) en The Second Hand Orchestra worden deze keer aangevuld door Johanna Söderberg (First Aid Kit).

Weinig verrassingen, dat wel. Het zijn liedjes over ouder wordende liefde, over huiselijkheid, over de tijd die voortschrijdt. I Can Change, belooft het eerste nummer. ‘Don’t pull your hand off of mine like it’s over / You are everything, and timeless as can be’, zeggen Persson en Yorkston vertwijfeld tegen elkaar, zij op de voorgrond, prachtstem, hij op de achtergrond, haast tussen de snaren, totdat ze uiteindelijk aankomen bij de belofte die de kern is van zoveel tragedies over de liefde: ik kan veranderen. Het is een buffet vol van dit soort eten waar je van binnen warm van wordt.

De onvoorwaardelijkheid van A Moment Longer, de bijna wanhopige overpeinzing Where’s The Time?, de enige keer dat Yorkston het podium in zijn eentje vult, de onbetrouwbaarheid van de tijd die soms traag en soms snel gaat maar nooit op het goede moment. Ik zou met liefde nog een tijdje doordreunen over subtiele instrumentatie die altijd nét tegen het rammelen aanzit of de wrange humor uit I Spooked The Neighbours, maar dan zou ik mezelf verraden als fan, en dat moeten we natuurlijk niet hebben.