Op V (2001) werd een no nonsense-tactiek gebruikt en op Birds Of Pray (2003) gingen ze terug naar hun roots, maar op een groepje notoire fans na had het grote publiek de band met het grote gebaar afgewezen. In het begeleidend schrijven bij Songs From Black Mountain oreert zanger/componist Ed Kowalczyk dat vrouwen zijn grote inspiratie zijn geweest voor de twaalf nieuwe liedjes. Oei, en dan krijg je uitslag. Ik wel althans, want Ome Ed vertrouw ik al een paar jaar niet meer. Zijn stoere gedweep en de holle frasen die de zogenaamd spirituele teksten cachet moeten geven, heb ik nooit zien zitten. Toch heb ik even moeten slikken tijdens het beluisteren van Songs From Black Mountain. Want jawel mensen, er blijkt na Throwing Copper zowaar echt leven en ziel in zijn gespierde torso te zitten. Het leeuwendeel van de cd deugt namelijk. Dat begint eigenlijk al met de single The River, die nu eens niet als een kruisraket door je hersenpan dendert maar zowaar vertedering en warmte uitstraalt. Dat gaat eigenlijk door tot de laatste song Night Of Nights, met daartussen rake schetsjes als Love Shines, Sofia en het prijsnummer Home All I Need. Er wordt gemusiceerd, er worden mooie collages opgetrokken en en de liedjes hebben kop en staart. De gitaarmuren zijn afgebroken, de vuisten in de broekzak gestopt en de denderende trein is tot stilstand gekomen. En als de rook is opgetrokken, kan ik concluderen dat Live eindelijk weer eens weet te ontroeren. Dat we dit nog mogen meemaken. JEAN-PAUL HECK