We schrijven 1993. De 61-jarige Johnny Cash zit zonder platencontract maar staat aan de vooravond van een nog steeds tot de verbeelding sprekende comeback. Dat weet hij echter nog niet als hij dat jaar demo’s opneemt voor een nieuw album met volledig zelfgeschreven materiaal.
Terwijl hij eraan werkt, vraagt U2 de Man In Black te zingen op het speciaal voor hem geschreven The Wanderer, dat op Zooropa zal verschijnen. Later dat jaar klopt Rick Rubin bij hem aan, worden de American Recordings in gang gezet en belanden de opnames die nu als Songwriter worden uitgebracht op de plank.
Onder supervisie van zoon John Carter Cash en producer David Ferguson is het album nu alsnog afgemaakt. Gitarist Marty Stewart, drummer Pete Abbott en de vorig jaar overleden bassist Dave Roe vormen de basisband, zij speelden vroeger alle drie met Cash.
Het is een boeiende plaat met een eigentijds klinkende Johnny Cash geworden, al is de begeleiding grotendeels pas later toegevoegd. Rick Rubin viste er in 1994 al twee hoogtepunten uit: Like A Soldier, waarin Cash zijn verslavingstijd bezingt, en het gejaagde Drive On die op de eerste American Recordings belandden. Van die laatste bevalt de Songwriter-versie me beter; Cash zingt ‘m mooier en de productie is smaakvol donker. Dan Auerbach speelt gitaar op het (Delta)bluesy Spotlight en Waylon Jennings zong al in 1993 mee op het sentimentele I Love You Tonite (‘Can you believe we made it through the eighties?’), een toch wel ontroerende ode aan June.
In de stemmige plaatopener Hello Out There uit Cash zijn zorgen over milieuvervuiling (‘This is planet earth calling, our net worth is falling’). Herkenbare storytelling countrysongs als Well Alright en Soldier Boy (met I Walk The Line-riffje) zouden in een Rick Rubin-loze Cash-geschiedenis waarschijnlijk de uithangborden van dit album zijn geweest. Conclusie: Cash was vocaal in topvorm en hij had een sterke collectie songs klaarliggen.
Als het album destijds was uitgebracht met een soortgelijke eigentijdse productie als nu (lees: minder country), had Songwriter wellicht ook voor een comeback kunnen zorgen. Het had hem wel minder nieuwe fans opgeleverd dan de American Recordings. Hoe dan ook: Songwriter is een verrassend sterk postuum album dat smaakvol is afgemaakt.
