Op het podium staan een drummer en een gitarist. Ik denk direct aan een White Stripes-opstelling, maar verdekt opgesteld rond het drumstel staat een aantal vintage synthesizers, waaronder een Korg MS20. Welkom bij Soon, een nieuw, Amsterdams-Berlijns duo bestaande uit gitariste Liú Mottes en drummer en geluidskunstenaar Jochem van Tol.

Hun optreden was voor mij een kleine sensatie en dat geldt ook voor hun albumdebuut. De muziek is vooral instrumentaal en varieert van noisy postrock tot dromerige songs, met overal duidelijk hoorbare analoge synthesizereffecten. Zo opent Wollemi Pine als een Gang Of Four-nummer, maar eindigt het met een avontuurlijk analoog outro. Minimal valt direct na een schurende gitaar stil en wordt een song met zachte zang van Mottes, omgeven door allerlei modulaire, psychedelische elektronische geluiden. Het lange Winter Swells is opgebouwd uit rustige synthesizergolven met daaroverheen gitaardrones en elektronische effecten. Loom en spannend. Die spanning is het sterke punt van Soon. De uitkomst van hun combinatie van gitaar en analoge elektronica is uiterst boeiende en originele muziek. Zeker op het podium, waar ze nog extra improviseren, geldt Soon ongetwijfeld als de meest interessante Nederlandse band van dit moment.