Dat is even schrikken. De eerste minuten van Soul Punk, het solodebuut van Patrick Stump, horen we een zanger die nogal verkrampt Michael Jackson na probeert te doen. Nee, Explode is niet het beste nummer om je plaat mee te openen, beste Patrick. Eigenlijk moeten we de Fall Out Boy . . .

Niet alleen zijn uiterlijk is anders, ook de muziek op Soul Punk is nauwelijks te vergelijken met die van Fall Out Boy, de band die voor onbepaalde tijd gestopt is. Stump schreef niet alleen alle nummers, hij speelt ook alle instrumenten en produceerde de boel gelijk ook maar even. Soul Punk is een album waar een grote liefde voor de jaren tachtig vanaf straalt. Soms gaat dat mis, zoals bij Explode of Run Dry (X Heart X Fingers), waarin Stump haast klinkt als een parodie op Prince. Soms gaat het ook goed, zoals bij single This City – een eerbetoon aan Chicago – en The I In Lie, waarin de kopstem van Stump de show steelt. De voormalige emokid laat zijn ballen zien met dit gedurfde album dat helaas te wisselvallig is om echt te bekoren.