Een paar tracks klinken nog wel als een moderne, rauwe variant op Memphis-soul, maar de band blijkt zich vooral compositorisch knap ontwikkeld te hebben. Er is meer dynamiek en naast soul en rock zijn er ook invloeden uit jazz, gospel, funk, Americana en zelfs garagerock te bespeuren. In The Greatest klinkt de band zelfs vuig en punky. Ook wijst er in de productie verder niets op dat de groep dankzij een groter budget een knieval richting commercie heeft willen maken, want veel songs zijn puurder, emotioneler en rauwer dan die op het debuut. Dat alles lijkt nog meer op het imposante lijf van Howard geschreven, want in een trage track als Gimme All Your Love kan zij al haar wanhoop heerlijk krakend kwijt. Relationele problemen te over, ook in het krachtige statement Don’t Wanna Fight. Wat zouden veel albums toch zonder moeten? Miss You is ook al zo’n weergaloze soulballad met gouden gitaarriff en een hartverscheurend krijsende Howard, die vertwijfeld haar liefde aanbiedt: ‘I’m yours!’ Het blijft overigens prettig heen en weer slingeren tussen verschillende stemmingen op Sound & Color, want vlak ook de kracht van een pakkend popliedje als Shoegaze en het heel klein gehouden pareltje This Feeling niet uit. Ook de steeds grotere rollen van vijfde bandlid Ben Tanner (piano, Hammond) en producer Blake Mills (Norah Jones, Lana del Rey, Kid Rock), die hier soms ook de gitaar ter hand neemt, hebben er aan bijgedragen dat dit album veel meer is dan de bevestiging dat Alabama Shakes een van de grootste bands van dit decennium is en blijft. Brittany, I’m yours!