Sounds Of The Universe. Klinkt toch net even anders dan de albumtitel waaronder de platenmaatschappij de nieuwe Depeche Mode de afgelopen weken naar journalisten/recensenten heeft gemaild: Tea And Biscuits. Is natuurlijk ook niet echt een titel voor een band die inmiddels al meer dan honderd miljoen platen heeft verkocht en niet vies is van het grote gebaar. De vraag is nu of de dertien liedjes op het twaalfde Depeche Mode-album die ietwat pompeuze albumtitel waar kunnen maken. Eerst maar ‘s naar de ‘sounds’ die uit het universum van oerleden Dave Gahan, Martin Gore en Andrew Fletcher ontspringen.
Die worden vooral geproduceerd door analoge jaren tachtig-synthesizers en bijpassende drumcomputers. Dat het album toch niet meteen als te gedateerd afgeserveerd kan worden, is te danken aan de producerstalenten van Ben Hillier (Coldplay, Blur), die de oude Moogs met knappe studiotrucjes de 21ste eeuw in loodst. Het resultaat is een ingenieus in elkaar geknutseld, veelgelaagd geluidsdecor waarvan ruimtelijke synthtonen en de nodige vintage bliepjes en piepjes de kleur bepalen. Wat betreft de ‘sounds’ zit het dus helemaal goed op de nieuwe Depeche Mode.
Qua songs is het universum helaas een stuk minder spannend. Pakkende synthpopliedjes als Perfect of In Sympathy zijn weliswaar mooi aangekleed met vertrouwde DM-accenten (dreigende en twinkelende elektronica, sporadisch aangevuld met een goed geplaatst gitaarlijntje), maar missen anderzijds in de refreinen een zekere overredingskracht. Ook Peace, een duet van Gore en Gahan met een van The Beatles geleend zangmelodietje (Across The Universe), kampt met dat probleem. En dat is toch jammer, zeker als je hoort hoe overtuigend Gahan de bekende thema’s (onrust, begeerte en verslaving, mislukkingen, narcisme en SM) in zangpartijen omzet.
Groots gebrachte zinnen die als onontkoombare statements over je heen walsen, Gahan is er nog altijd een absolute meester in. ‘You’re eyes they hold the truth and truth is you’re miles away’, klinkt het bitter in Miles Away / The Truth, een stukje bezwerende acidblues waarop Depeche Mode ouderwets gevaarlijk uit de hoek komt. Het onderschrijft tegelijkertijd het gevoel dat er meer in had gezeten als de spanning wat vaker was opgevoerd. Zoals in de sterke single Wrong, albumopener In Chains of het lekker tripperige shoegaze-uitstapje Come Back, dat opvallende gelijkenissen (de atmosferische openingsakkoorden) vertoont met het titelnummer van U2’s No Line On The Horizon. Songs die je vanaf de eerste zinnen bij de strot grijpen, meeslepen en licht bedwelmd achterlaten, daar ontbreekt het in dit universum net iets teveel aan om eerdergestelde vraag met een volmondig ja te kunnen beantwoorden.
