Alleen opener Brando zet ons nog op het verkeerde been met een halve minuut Walker Brothers-achtige barokpop. Dan volgt een vrije val in het geluidsspectrum; een moddervette drone met bijbehorende zweepslagen. Het laatste was vast een ideetje van Walker, momenteel gefascineerd door sadomasochisme. Jippie. We horen kerkergeluiden, hijgende mannen en gewichtig voorgedragen zinnen als ‘A beating would do me a world of good’. Alles draait om de bevrijdende werking van pijn. Waar Fetish met zijn lange pauzes duidelijk van Walker komt, neemt Stephen O’Malley op Bull alle tijd om een geluidsmuur op te bouwen. Zo geven de muzikanten elkaar de ruimte om hun specialiteiten te botvieren. Het niveau van Walkers Bish Bosch (2012) of Sunn O)))’s Monoliths & Dimensions (2009) halen ze nergens, maar met deze cultivering van oerdriften kleuren ze hun oeuvres wel weer een paar tinten zwarter. Enfin. Meer albumdetails zouden u alleen maar in de war brengen. Ga er maar eens voor zitten en leg alvast een schone onderbroek klaar.