Zo legt hij behaagzieke klanktapijtjes, waarin werkelijk alle harmonische verworvenheden die de ‘echte’ modern-klassieke muziek nog spannend maken straal worden genegeerd. De spannendste momenten op deze collectie liveopnames zijn die waarop Frahm experimenteert met elektronica en dub, maar die zijn zeldzaam. Daartussenin pingelt hij weer een eind weg, in van die suikerzoete herhaalde patroontjes die ook weer net de verkeerde lessen uit de minimal music hebben getrokken. Aan mij niet zo besteed, zoals u begrijpt, maar wie weet raakt u wel net zo in vervoering als het dolenthousiaste publiek op deze plaat. JACOB HAAGSMA