Wil de laatste Engelstalige artiest het licht uitdoen? In navolging van circa iedereen maakt ook Racoon na zes albums de overstap naar de moedertaal. En zoals steeds blijkt het ook hier een uitstekende keuze. Weg zijn de clichés en de staande uitdrukkingen. Kijk alleen al naar de tracklist: We Willen Meer Meneer. Het Is Al Laat Toch. Die kleine woorden doen het hem, dat ‘toch’ en ‘meneer’, je zet meteen een sfeer neer.
Titels als Blue Days en Brick By Brick vallen er compleet bij in het niet. Racoon in het Nederlands blinkt uit in verhalende liedjes. De Held En De Lul bijvoorbeeld, over een onwaarschijnlijke vriendschap met schetenhumor als rode draad. Of Geef Je Hart Niet Zomaar Weg, over een meisje dat voor de verkeerde man valt. Ook fraai is Tijd Verliezen, dat Bart van der Weide voor zijn zoon schreef. Stef Bos’ Papa in spiegelbeeld is het: ‘Je groeit zo hard, je past mijn schoenen.’ Muzikaal is dit de kleinste plaat die de band ooit maakte – veel meer dan zang en akoestische gitaar is het niet – maar nooit was Racoon zo veelzeggend. Het ultrakorte walsje We Willen Meer Meneer is wat dat betreft het toppunt. Een messcherpe aanklacht tegen de consumptiemaatschappij in slechts anderhalve minuut. Annie M.G. Schmidt leeft nog. Haar naam is Bart.
