Na vier foutloze, ziedende posthardcoreplaten zette Touché Amoré op Lament (2020) voorzichtig de weg naar een nieuw geluid in. Opener Nobody’s van het nieuwe Spiral In A Straight Line zet die koers voort. Frontman Jeremy Bolm schreeuwt minder en zingt meer, de spanning zit steeds meer onderhuids en het geheel is zo toegankelijk dat ook de moderne postpunkfan het zal snappen.
Het knappe van deze eerste track is dat het een op het eerste gezicht simpel nummer is (weinig tekst, kalme gitaren), dat na meerdere luisterbeurten pas z’n ware gezicht onthult. Extra lekker dat Disasters er daarna als vanouds in kickt en alles wat zo leuk is aan Touché Amoré in minder dan drie minuten samenvat. Ook Mezzanine en Finalist laten het broodnodige old school-geluid horen, sterker nog: agressiever hoorden we de Amerikanen sinds tweede album Parting The Sea Between Brightness And Me niet. Broodnodig, omdat je daardoor melodieuzere, bijna indie-achtige nummers als Hal Ashby en This Routine beter behapt, als ouwe punkfan.
Andere verrassingen zijn Force Of Habit, waarin het vijftal bijna klinkt als La Dispute, en Subversion (Brand New Love). In dat laatste nummer zingt Lou Barlow – ja, die – tegen het einde een gedeelte van Sebadoh-track Brand New Love. Op een of andere manier klopt het. Heel vet gedaan. Afsluiter Goodbye For Now met Julien Baker (boygenius) heeft alles in zich om de onverwachte indie-/emopunkhit te worden waarvan je niet wist dat je ‘m nodig had. Spiral In A Straight Line is spannender dan zijn voorganger, de nummers zijn beter en Touché Amoré blijft de allerbeste punkband ter wereld.