De vorig jaar zomer op 61-jarige leeftijd overleden Martin Phillipps had voor zijn fans nog een prachtig afscheidscadeau klaargelegd. De frontman van The Chills kwakkelde al jaren met een broze gezondheid en Spring Board voelt bijna als een bewust laatste project. Phillipps neemt hierop twintig liedjes uit de begintijd van The Chills onder handen die nooit verder dan de demofase kwamen. Hij speelt dat werk uit de vroege jaren tachtig nu met zijn laatste band, die al meer dan tien jaar bij elkaar was.

We herkennen in Spring Board zowaar regelmatig The Chills van Kaleidoscope World (1986) en de klassieke jaren van het Nieuw-Zeelandse Flying Nun-label, dat zij destijds op de kaart zetten. Veel songs zijn nu wel opgedirkt met orkestratie en vrouwelijke achtergrondzang. Maar Phillipps’ stem veranderde door de jaren heen nauwelijks en giftige popliedjes als Learn To Try Again, Slime en Jellyhead maakte hij toch lange tijd niet meer. Of Such Self Pity: de oude Phillipps bezingt hier iets te overtuigend de frustraties die zijn jonge zelf opschreef in felle popsongs vol geldingsdrang. Dat ontroert op een rare manier. Net als het bedachtzame If This World Was Made For Me, dat gewoon een oeuvrehoogtepunt is. Hij neemt met opgeheven hoofd afscheid in het monter gezongen laatste nummer: ‘I don’t want to live forever and I’m going to die alive.’ Missie volbracht, Martin.