Een auditief huwelijksaanzoek van de man die vroeger het liefst over vrouwenkutjes zong. Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan? Stadium Arcadium is veel, heel veel muziek. Achtentwintig liedjes welteverstaan, en slechts zelden vindt de band het nodig om zich te bezondigen aan hun zo geroemde vuilspuiterij. Ik heb al een aantal recensies van deze cd gelezen en het viel mij op hoe het verleden van de Peppers tegen hen wordt gebruikt. Dat is onterecht. Stadium Arcadium is niets minder dan een ambitieuze staalkaart van pakkende liedjes die het bijna zonder uitzondering op single goed zouden doen. Is dat een aanbeveling? Op basis van het door iedereen als meesterwerk bestempelde Californication wel. De harmonieuze vocalen van die plaat zijn terug, de minimalistisch begeleide ballads ook en daarnaast hebben de lolbroeken onder leiding van huisproducer Rick Rubin de punkfunk uit een wat grijzer verleden in ere hersteld. Maar Stadium Arcadium is vooral de plaat waarop gitarist John Frusciante definitief de macht grijpt. Zijn zorgvuldig opgebouwde gitaarpartijen zijn haast monochromatisch weggezet. Zoals slechts de echte meesters uit het verleden dat konden, werkt dit voormalige wonderkind in bijna elke song naar een solo die daadwerkelijk kop en staart heeft. Daarnaast brengt hij zijn ijle falset – die de luisteraars van zijn soloplaten vooral een oorontsteking oplevert – hier op een teer liedje als If wel prachtig in stelling. De diepgang op Stadium Arcadium is navenant. Natuurlijk put de band uit de historie van de zwarte muziek en durven ze soms klakkeloos te imiteren. Soms hoor je zelfs de dance-invloeden van een band als Gang Of Four voorbijkomen. Jawel, de diehard-fans zullen verkondigen dat de Peppers hun ziel hebben verkocht aan de mainstream en de jonge betweters zullen als papegaaien in het rijtje criticasters aansluiten. Daarmee gaan ze jammer genoeg voorbij aan de bonte pracht van Stadium Arcadium, dat nauwelijks vullertjes kent en bijna de hele lange zit weet te beklijven. JEAN-PAUL HECK