ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
De songs van Stand Up waren in dezelfde invloeden gedrenkt als die van hun eerste album, maar kregen een wat neutraler en vooral toegankelijker basis mee, mede veroorzaakt door het vertrek van bluesgitarist Mick Abrahams en de komst van allrounder Martin Barre. Wie Stand Up (en vooral de als bonus bijgevoegde liveopnames in New York uit 1970) vandaag de dag terugluistert, hoort direct waarom Tull jarenlang op nagenoeg gelijke voet opereerde met legendes als Hendrix en Led Zeppelin: een uiterst krachtige rockband met veel gevoel voor mystiek en melodie, met Ian Andersons diepe vocalen en dwarsfluit als eigenzinnige rode draad. Het enige verschil met de ware ikonen uit die tijd is dat Tull weinig tijd had voor excessen en schandalen en tot op de dag van vandaag met een gezonde work ethic doorstoomt – ze zijn er simpelweg niet aan toegekomen zo tot de verbeelding te spreken als hun reeds lang verdwenen collega’s. De heruitgave van Stand Up bevat, net als in de originele hoes, een heuse getekende stand-up van de bandleden als je ‘m openklapt. A New Day Yesterday, Fat Man, Bouree en We Used To Know horen we nog altijd op de classic rockstations, verborgen parels als Look Into The Sun en Reasons For Waiting openbaren zich als aangename verrassingen voor de nietsvermoedende luisteraar. De vele bonustracks (waaronder monomixen, een BBC-sessie en het eerdergenoemde, wild uitschietende concert uit 1970) plus een dit jaar afgenomen interview op dvd met frontman Ian Anderson brengen de toegevoegde waarde voor wie het origineel al in de kast heeft staan tot een maximum. Zowel qua muzikale inhoud als presentatie een stand up record. WILLEM BEMBOOM