De ritmes komen hier nog uit een pinnig afgestelde ritmebox, Wally declameert op afstandelijk-plechtige toon maar probeert alvast melodischer contouren uit, synthesizers schuren op de achtergrond, de basgitaar deponeert hoekige lijnen en de gitaar (van Gerard J. Walhof, nu al sinds mensenheugenis iets hoogs bij de VPRO) krast daar lekker verstorend doorheen. Wally waagt zich zelfs aan een paar nummers in de moerstaal, zoals Kogel en Een Kus (dat hier Mental heet, maar dat was meen ik een ander nummer). Zulke stukken bracht hij ook rustig in de VS, zoals uit de bijgeleverde dvd blijkt. Die beelden hebben vooral een historische waarde, wat wil je. Na dik dertig jaar komt Minny Pops eigenlijk veel meer over als een ‘echt bandje’ dan destijds, maar tegelijk schuilt er nog altijd een unieke drang in hun muziek: de drang om vooruit te willen, naar onbekende verten. JACOB HAAGSMA