Het is al eeuwen geleden dat New Found Glory een écht goed poppunkalbum maakte. The Wonder Years zijn de laatste drie albums een andere weg ingeslagen, Neck Deep klinkt toch wel erg Brits, Sum 41 is gestopt en over Blink-182 hoeven we het al helemaal niet meer te hebben. En dus ligt de weg open voor State Champs. Want wie heeft er nou geen zin om met een skatebroek aan op de bank een American Pie-marathon te houden?

State Champs snapt wat er van ze verwacht wordt. Snotterige poppunk over simpele onderwerpen als vastzitten in je hoofd (Silver Cloud), terugkijken op die goeie ouwe tijd (Light Blue) en jezelf verliezen in het leven (Too Late To Say). Super algemeen, met van die simpele refreinen die, of je nou wil of niet, vast blijven zitten in je hoofd. Super slick ook. Eigenlijk net iets te gepolijst geproduceerd. Maar soms heb je nou eenmaal zin in een lekkere vette bek. Sowieso is dit gelijknamige album – nummertje vijf voor de band uit Albany, New York – wars van enige pretentie. Geen gelul over volwassen worden – ja, in de bio staat ie=ts over ouder worden en kinderen krijgen – of experimenteren met elektronica, nee, gewoon poppunk uit het boekje.