Geen wonder dat de betoverend ogende neohippiemeisjes prompt werden ingepalmd door een van de weinig overgebleven megamaatschappijen, al klonk The Lion’s Roar nou niet bepaaldcommercieel in de oren. Artistiek gezien hebben Johanna en Klara in elk geval geen water bij de wijn gedaan, want in alle opzichten trekken ze met Stay Gold de lijn kordaat door. Zo vervult Mike Mogis, de multi-instrumentalist van het op non-actief gezette Bright Eyes, andermaal een toonaangevende rol, terwijl vader Söderberg opnieuw als bassist fungeert. De melange van folk, bluegrass en country klinkt op dit derde album weer wat ingedikter, mede dankzij de toevoeging van zo’n dozijn strijkers, die fraai romantisch kleuren bij de onveranderlijk jeugdige stemmen. In hun enthousiasme willen de twee bij vlagen nog steeds aan het schetteren slaan, maar ditmaal weten ze vaak genoeg de juiste balans te vinden tussen volumineus en emotioneel. En altijd schuilt daar ergens in hun ontwapenende gezang die voor hun leeftijd zo raadselachtige melancholie. GEERT HENDERICKX