Wat mij zo innam voor dat rafelig klinkende – maar stiekem retestrak geproduceerde – debuutalbum van Bad Nerves was dat het Blood Visions van wijlen Jay Reatard in herinnering bracht. Niet dat het Londense vijftal echt boos was, zij wilden gewoon hun rock & roll-droom tot leven brengen. In plaatvorm: een dozijn intense punkpopknallers van twee minuten per stuk er doorheen raggen, en wegwezen.

Drieënhalf jaar over je tweede album doen is dan weer minder punk. Bad Nerves had nog wat tourdata in te halen na de pandemie, zullen we maar zeggen. Naar goed Ramones-gebruik is er bijna niks veranderd op Still Nervous, ook de groezelige productie niet. De plaat vliegt uit de startblokken met Don’t Stop, gooit er nog een versnelling bovenop in Antidote en komt voor het eerst een beetje tot bedaren in het Weezer-achtige Sorry (liedje zes). Television is een halfgeslaagde poging tot verdieping en tikt zelfs de vier minuten aan. Nee, dan toch liever de meezinger Jimmy The Punk, die even pakkend is als een gemiddeld kinderliedje. Still Nervous bevat weer een bak lekkere hap-slik-weg-punksongs waar je verder niks achter hoeft te zoeken. We gaan zien hoe lang het leuk blijft.