ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Zeven nummers worden namelijk uitgevoerd met een middelgroot symfonieorkest, in twee gevallen uitgebreid met een kloek koor, de overige drie stukken zijn opgenomen met een big band. ‘An album of rare beauty’, zo meldt een sticker op de verpakking, maar als het al niet verdacht klinkt naar Schmalz dan swingt het wel op het oubollige af, waarbij Young met zijn wankele stem ternauwernood opgewassen blijkt tegen al dat instrumentale stuntwerk. Hoe pretentieus en bovenal overbodig nu steken deze tien orkestrale huzarenstukjes wel niet af tegen de breekbare soloversies, die de andere helft vormen van de niet noemenswaardig duurdere Deluxe Edition. Zichzelf begeleidend op piano, akoestische gitaar of ukelele, af en toe aangevuld met mondharmonica, zingt Young met zijn falsettenor ingetogen en overgevoelig als nooit tevoren, bijvoorbeeld in het peilloos melancholieke Say Hello To Chicago. Vergeet Who’s Gonna Stand Up?, die oproep om de aarde te redden, en ook het aansluitende I Want To Drive My Car, die ode aan zijn Cadillac Eldorado Biarritz, vind desnoods de vertederende trits I’m Glad I Found You, When I Watch You Sleeping en All Those Dreams al te sentimenteel. Luister daarentegen eens goed naar Glimmer en Like You Used To Do en hoor hoezeer Young zich op het laatst buitengesloten en afgewezen voelde door de liefde van zijn leven – en merk dan dat alle cynische vooroordelen verdwijnen als sneeuw voor de zon.