Stowaway is het eerste album in twaalf jaar tijd van de in kleine kring legendarische punkband Samiam uit Californië. Wat direct opvalt: frontman Jason Beebout is niks van z’n kracht kwijtgeraakt en tilt, samen met de zo herkenbare melodieën, dit negende album naar een niveau dat weinig jonge bands aantikken.
Ik las in mijn stukje van twaalf jaar geleden over voorganger Trips een vergelijking met Bad Religion en ergens snap ik m’n jonge zelf wel. Samiam is poppy, en op z’n best als de poppunk een dikke laag emo meekrijgt, zoals in het uitstekende Crystalized. De harmonieën in Lights Out Little Hustler – waarin Beebout hulp krijgt van Hot Water Musics Chris Wollard – zijn vervolgens alles wat punkrock zo mooi maakt: hart op de tong, hand op het hart, dat werk. Sowieso is het nummer, over onthechting en mensen niet te dichtbij laten komen, bijna hartverwarmend mooi. Eigenlijk is Stowaway precies de plaat die je hoopte dat Samiam zou maken. Alle ingrediënten zijn aanwezig: het is opbeurend, melodieus en zeker de helft van de nummers heeft een refrein zo inventief dat het je kop niet meer uitgaat. En het mooie is: het snelle Shut Down en het melancholische Monterey Canyon zijn bijvoorbeeld heel verschillend van stijl, maar gaan toch hand in hand. Dat is wat Samiam twintig jaar geleden bijzonder maakte en het werkt in 2023 nog steeds.