En zodra zo’n refrein zowaar het daaropvolgende Second Look lijkt te redden, hangt er ineens een sax in beeld. Zo gaat het nog even door. They Say en Tallboy zijn aardige popliedjes maar niet meer dan dat, Bobby Brown is een poging tot Ludieke Stijlbreuk (lees: een funky eighties-pastiche met de groeten van ABC), het übercatchy Chinatown is even een fijne opsteker, maar na het lusteloze Rays Mistake en het stompzinnige – en opnieuw met lelijk saxofoongeschetter uitgeluide – instrumentaaltje Oxford Ave. hebben we ‘t wel gehad met de nieuwe Soft Pack. En nee, dat komt gedurende de laatste vier liedjes niet meer goed (afsluiter Captain Ace duurt bijna zeven minuten, need I say more?). De ‘moeilijke tweede’ als artistieke zelfmoord. Het kan verkeren.