Weinig artiesten hebben zo’n regelmatige carrière als Lenny Kravitz. Sinds zijn debuut Let Love Rule uit 1989 wist hij met ieder album altijd wel een hit te scoren. Twee jaar geleden nog met een slimme Avici-remix van Superlove. Ook live is de inmiddels 50-jarige New Yorker altijd goed voor volle zalen en een opwindende show. De komende maanden viert hij zijn 25-jarig jubileum met een uitgebreide wereldtournee, die hem op 19 november naar de Ziggo Dome voert. Uiteraard is er ook een nieuw album, zijn tiende om precies te zijn.

Was Kravitz op Black And White America (2011) al terug bij zijn vertrouwde retrosound, op Strut staat de klok helemaal op rock. Knallende drums, ronkende gitaren – allemaal door hemzelf bespeeld – en Lenny die levenslustig de turbo op zijn stem zet. Dit alles gemixed door Bob Clearmountain, de man die tekende voor het geluid van rockklassiekers als Born In The USA (Springsteen), Let’s Dance (Bowie) en Tattoo You (Rolling Stones). Alleen in het slotnummer, een cover van Smokey Robinson’s Ooh Baby Baby, komt Kravitz’ soulkant naar voren. Ook inhoudelijk houdt hij het simpel. Titels als Sex, She’s A Beast, The Pleasure And The Pain, I’m A Believer en Happy Birthday spreken boekdelen. Waar anderen bij een dergelijk simplisme lachwekkend worden, slaagt Kravitz erin geloofwaardig te blijven. Hij doet zijn ding zonder enige ironie of reserve. Strut is de Kravitz die we kennen van Are You Gonna Go My Way, Mama Said en Stand By My Woman. Waar hij op Black And White America veelvuldig leentjebuur speelde bij klassiekers uit de popgeschiedenis is Strut vooral classic Lenny. Waarmee niet is gezegd dat Strut een klassieker is, want dat is alleen die eerste. Maar een lekkere rockplaat is het zeker. JAN VAN DER PLAS