Het was 2019, pre-pandemie, toen Jeangu Macrooy zijn laatste plaat uitbracht. We lijken inmiddels in een hele andere wereld te leven. Een meer kwetsbare wereld, vooral. Maar tegelijkertijd een wereld waarin het net wat comfortabeler is om jezelf te kunnen zijn, denk ik.
Dit zie je ook aan de persoonlijke ontwikkeling die Macrooy voor het oog van het publiek heeft doorgemaakt. Waar de Surinaamse zanger een paar jaar geleden nog wat onzeker oogde, daar zien we – onder andere in zijn Instagram-feed – nu een persoon die ontzettend lekker in zijn vel lijkt te zitten. Je hoort deze ontwikkeling ook terug in de muziek van Macrooy. Op Summer Moon klinkt hij bij vlagen zelfs herboren. Want dat Macrooy prachtig soulvol kan zingen, wisten we al. Maar dat hij sexy kan zijn en liedjes kan maken die niet onderdoen voor de beste baby making music van r&b-geilneef Miguel? Dat is nieuw. Macrooy doet exact dát op het hitsige, dubbelzinnige Come Back. Het boeit hem niet wat zijn lover uitspookt, zolang ie maar terug bij hem in bed komt – dat is de boodschap van de song. Dat Macrooy homoseksueel is, weten zijn fans ook allang. Maar in zijn muziek kwam dat nooit echt naar voren. Hij leek toch altijd een beetje huiverig om zijn seksuele voorkeur te laten doorschemeren. Niet eerder hoorden we hem dus de jongens toe-croonen zoals hij dat in het zwoele Admit It doet. Muzikaal heeft Macrooy óók grote sprongen gemaakt. De zanger combineert soul, elektronische muziek en strijkers in zijn songs. Dat deed hij op voorganger Horizon natuurlijk ook al, maar op Summer Moon horen we een meer zelfverzekerde blend, met een voller geluid en meer ruimte voor verrassingen. Zo transformeren de stemmige bassen en violen van Forbidden Fruit ineens in een heftige beat. Ook volgt er op een meer ingetogen song (zoals het adembenemend ingezongen, introspectieve I Forgive Me) steeds een nummer dat net wat meer body heeft. Summer Moon verveelt zodoende geen moment en is, met afstand, de beste plaat die Jeangu Macrooy tot nu toe maakte.
