Hij herinnert ‘m zich als de laatste zomer dat ie nog ‘écht vrij’ was. ‘Ik was jong en ging veel uit’. Tja. Én hij maakte – onder de naam Metronomy – zijn tweede album, niet verrassend Nights Out getiteld. Lang verhaal kort: Summer 08, inmiddels alweer het vijfde Metronomy-album, is ‘een soort sequel’ op Nights Out. Aldus Mount, die het ding in twee weken min of meer in z’n uppie opnam en ‘een uptempo record’ voor ogen had. Dat laatste is gelukt. Meer dan de helft vanSummer 08 funkt op bijna LCD Soundsystem-achtige wijze de – als vanouds met kleurrijke retromotiefjes beschilderde – pan uit, wat de focus alleen maar ten goede komt en niet opnieuw uitnodigt tot een waslijst aan seventiesreferenties, zoals bij succesalbum Love Letters (2014) nog het geval was. Nee, pas tegen het eind van de plaat, als het tempo afneemt en de funk langzaam verschuift naar pop, om niet te zeggen softpop, dan melden zich namen als Phoenix en Air en klinkt Joseph Mount weer even als de ironische herschepper van Andere Tijden die hij op Love Letters was. Maar de magie zit ‘m dus vooral in wat Summer 08 daarvóór te bieden heeft, al zit ook daar al behoorlijk wat nostalgie in: de ene na de andere strakke en oergeestige funkpopexercitie vol kekke spacegeluiden, vintage discobasjes en new wave-sferen in alle kleuren. Old Skool indeed, om de vooruitgesnelde single er maar eens bij te pakken, maar dan zonder dat het naar pastiche gaat ruiken. Zelfs een band als Japan schiet te binnen, waarmee meteen een cirkeltje rond is: Mick Slow moet een ode zijn aan de in 2011 overleden Japan-bassist Mick Karn, wiens prachtige Weather The Windmill (ook te vinden op het door Metronomy verzorgde deel van mixserie LateNightTales) als basis dient voor het nummer. Yep, Joseph Mount heeft in z’n teletijdmachine nieuwe knopjes en schakelaars ontdekt en we mogen het allemaal weten. Topamusement, opnieuw.