En gelukkig, Sun Leads Me On is even sfeervol als die eerste plaat, al is de aanwezigheid van elektronica iets minder subtiel. Ten tijde van dat debuut was het nog makkelijk voor te stellen hoe de Canadezen hun materiaal rond een kampvuurtje ten gehore brachten, maar op dit album gaat het viertal veel meer kanten op. Consider Yourself is gebouwd op een stuwende beat en heeft een verrassend rockend refrein en Turn Your Love begint als een klein folkliedje, dat door de toevoeging van synths en keyboards steeds groter wordt. Maar het meest opvallende experiment staat aan het eind van Sun Leads Me: op afsluiter Trust hebben alle akoestische gitaren en meerstemmige folkrefreintjes plaatsgemaakt voor stuwende elektronica. Een bijzondere, slechts deels geslaagde keus. Want waar de twee eerdergenoemde tracks nog vrij logisch in de sound passen, gaat Trust ineens toch wel erg radicaal een andere kant op. Op de twaalf voorgaande tracks slaagt Half Moon Run er echter in om die sterke basis van het debuut – sfeervolle tracks met mooie driestemmige samenzang – vast te houden op deze tweede plaat. De experimenteerdrift van de band komt nog duidelijker naar voren, terwijl de songs nog altijd even toegankelijk zijn.