Verstilder van uitvoering en nog zwaarder op de hand bereikte het toepasselijk getitelde Till The Sun Turns Black een beduidend kleiner publiek, waarna het op Gossip In The Grain vooral draaide om muzikaal plezier, getuige bijvoorbeeld een even geestige als gevoelige aubade aan White Stripes-drumster Meg White. Vervolgens verbrak LaMontagne de twee-eenheid met Johns om met een stel sublieme sessiekrachten onder de naam The Pariah Dogs countryrock te gaan maken à la The Stray Gators van Neil Young en Manassas van Stephen Stills. God Willin’ & The Creek Don’t Rise verkocht uitstekend en haalde bovendien een Grammy Award, maar desondanks belandde LaMontagne in een artistieke impasse, terwijl zijn vier albums toch allesbehalve inwisselbaar mogen heten. Uiteindelijk zocht de prille veertiger inspiratie in de psychedelische muziek uit de begindagen van het hippiedom en vond hij een geschikte producer in Dan Auerbach van The Black Keys, die inmiddels tekende voor opmerkelijke albums met Dr. John, Bombino, Valerie June en binnenkort nota bene Lana Del Rey. Met zijn hese soulstem gemodificeerd en verzonken in een soort technicolor-sound laat de bovendien totaal anders zingende LaMontagne zich moeilijk terugherkennen op Supernova, dat pas tegen het eind met Ojai en Drive-In Movies aansluit op zijn voorgaande werk. Afgezien van het huiveringwekkend getoonzette Pick Up A Gun hangt er net als in het geval van bijvoorbeeld Cabinet Of Curiosities van de nog jongere Jacco Gardner een plaatsvervangende nostalgie over het anachronistisch klinkende geheel. Onvoorstelbaar eigenlijk dat deze introverte singer-songwriter uit het Amerikaanse achterland nu opeens op de proppen komt met zulke trippy popliedjes als Lavender, Airwaves, No Other Way en het betoverende titelstuk, om maar te zwijgen van de pakkende Nuggets-achtige single She’s The One. Zo had Supernova eigenlijk ook onmogelijk anders kunnen heten, want deze proeve van neo-psychedelia schittert inderdaad even kleurrijk als een exploderende ster. GEERT HENDERICKX