Een aantal jaren geleden blies Maggie Rogers tijdens een masterclass op haar universiteit niemand minder dan Pharrell Williams omver met haar nummer Alaska. De video daarvan ging viraal. Surrender is haar tweede album.

Dat de Amerikaanse ooit begon als folkzangeres is op geen enkele wijze meer terug te horen. Haar stem heeft aan kracht gewonnen. Surrender staat vol powerpopliedjes, gelardeerd met rock, r&b en soul, maar is net als haar succesvolle debuut Heard It In A Past Life productioneel nogal dichtgesmeerd. Nummers als Be Cool en That’s Where I Am zijn aardig, maar krijgen simpelweg te weinig ademruimte. Rogers’ stem doet denken aan die van Sarah McLachlan, maar dan in de overdrive. Horses en Shatter zijn staaltjes verbale krachtpatserij, waar meer subtiliteit op zijn plaats was geweest. I’ve Got A Friend is zo’n liedje waar ze even inhoudt en het plezier in doorklinkt. Ook Honey is een lekker nummer, met een meerstemmig, lenig refrein. Als immer lastige tweede plaat is Surrender een stap voorwaarts. Rogers bedient zich minder van allerhande stembuigingen en leunt met meer vertrouwen op haar solide zang. Het lijdt dan ook weinig twijfel dat Surrender een dikke hit wordt in de VS. Maar het is vooral een album dat nieuwsgierig maakt naar wat er zou gebeuren als ze het wat zang en productie betreft juist klein en naturel zou houden.